Between Glamour and Truth. Οι Νέοι Οραματιστές της Φωτογραφίας στα Fifties

Η δεκαετία του ’50 στάθηκε σαν φλας ανάμεσα σε δύο κόσμους. Τον παλιό, γεμάτο με τις σκιές του πολέμου, και τον νέο, ο οποίος διψούσε για λάμψη, ελευθερία, και μια πιο ανθρώπινη ομορφιά.

Η φωτογραφία εκείνης της εποχής δεν ήταν πια απλώς ένα μέσο καταγραφής, έγινε τρόπος θέασης. Μέσα στα στούντιο της Vogue και του Harper’s Bazaar, κάτω από τα πρώτα studio lights που έπαιζαν με τη σκιά σαν ζωγράφοι, γεννήθηκε η σύγχρονη φωτογραφία μόδας.

Οι Φωτογράφοι που Επανεφηύραν τη Μόδα στα ’50s

Richard Avedon | Η ζωή μέσα στο κάδρο

Ο Avedon έσπασε κάθε κανόνα. Ήταν πρωτοπόρος και προβοκάτορας. Δεν ακολουθούσε τις νόρμες.

Αυθορμητισμός, ωμότητα και κίνηση. Οι γυναίκες του δεν στέκονται ακίνητες σαν αγάλματα· τρέχουν, γελούν, κοιτάζουν απευθείας τον φακό.

Στις φωτογραφίες του, το φόρεμα κινείται όσο και το σώμα, και η μόδα παύει να είναι αντικείμενο, γίνεται συναίσθημα.

Η επιρροή του; Το θέατρο, ο κινηματογράφος, και πάνω απ’ όλα η ανθρώπινη στιγμή.

Irving Penn | Η σιωπή του κάδρου

Αν ο Avedon ήταν ρυθμός, ο Penn ήταν σιωπή.

Τα πορτρέτα του μοιάζουν σχεδόν τελετουργικά, κάθε στοιχείο τοποθετημένο με ακρίβεια χιλιοστού.

Με γκρι φόντο, φως κάθετο, και ατμόσφαιρα που αγγίζει το ιερό, ο Penn μετέτρεψε τη μόδα σε καθαρή φόρμα. Γραμμικότητα, τελειότητα και ευθυγράμμιση στα πάντα. Οι κανόνες της γεωμετρίας είναι το απόλυτο εργαλείο του τέλειου αποτελέσματος.

Επηρεασμένος από τη ζωγραφική του Vermeer και το Bauhaus, δίδαξε την δύναμη του minimalism.

William Klein | Το χάος της πόλης

Ο Klein μπήκε στη μόδα σαν αντάρτης. Έσπασε τα κατεστημένα και την τελειομανία του φωτογραφικού φακού.

Με τη μηχανή στο χέρι, έφερε την ζωή του δρόμου μέσα στα editorials: κόκκος, blur, ενέργεια της καθημερινότητας, κίνηση της ζωής.

Στο Παρίσι του 1955, οι φωτογραφίες του για τη Vogue έμοιαζαν σχεδόν punk πριν υπάρξει καν η έννοια της λέξης.

Η μόδα, για τον Klein, δεν ήταν η τελειότητα αλλά η ενέργεια, η σύγκρουση, το παρόν.

Lillian Bassman | Η ονειρική ματιά

Μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο της φωτογραφίας, η Bassman πρόσφερε το δικό της βλέμμα: μαλακό, αισθησιακό, σχεδόν υπνωτικό, απόλυτα θηλυκό.

Με πειραματισμούς στο σκοτεινό θάλαμο, έσβηνε τα περιγράμματα και μετέτρεπε τη φωτογραφία σε ονειρικό κινηματογραφικό καρέ.

Οι γυναίκες της Lilian είναι αέρινες, ανεξάρτητες, δυναμικές με φως που μοιάζει να τις αγγίζει από μέσα και πάντα στιλάτες.

Επιρροές και έμπνευση

Η φωτογραφία των ’50s αντλούσε την έμπνευσή της από παντού κυρίως από τη ζωή:

τον ευρωπαϊκό νεορεαλισμό, τη ζωγραφική του Μοντερνισμού, τα εξώφυλλα του Life, και σαν βασικό πυλώνα, τη μεταπολεμική ανάγκη για ελπίδα με στυλ.

Ήταν η εποχή που η εικόνα άρχισε να αφηγείται ιστορίες, όχι μόνο να πουλάει ρούχα. Ήταν η εποχή που ο κόσμος ζούσε την αναγέννηση του από τις στάχτες των πολέμων.

Σήμερα, σχεδόν κάθε fashion editorial κουβαλάει κάτι από εκείνη τη δεκαετία.

Το καθαρό φως του Penn, η ένταση του Avedon, η ωμή ενέργεια του Klein, η λυρικότητα της Bassman.

Η μόδα εξακολουθεί να μιμείται, να επαναδιατυπώνει, να επιστρέφει στα ’50s αναζητώντας την αρχή της αλήθειας μέσα στο στυλ.

Οι φωτογράφοι των ’50s δεν αποτύπωσαν απλώς μια εποχή.

Έδωσαν στη φωτογραφία ψυχή και έδωσαν ζωή στην ελπίδα μιας ολόκληρης γενιάς για αλλαγή.

Αν κοιτάξεις προσεκτικά, κάθε σύγχρονη εικόνα, από μια διαφήμιση μέχρι ένα editorial ή ένα post στο Instagram, κουβαλάει λίγο από τη σκιά τους.